Ո՞վ է ուսուցիչը:

[Ռուզաննա Խաչատրյան]

Վաղուց չափանիշ եմ դարձրել՝ ՈՒՍՈՒՑՉԻ հանդեպ ունեցած հարգանքով ճանաչել ու գնահատել մարդուն: Այն համոզմունքն ունեմ, որ պետք է հպարտ լինել՝ հենց նրա համար, որ մենք ՈՒՍՈՒՑԻՉ ենք: Հիշենք, որ ՈՒՍՈՒՑՉԻ մասնագիտությունը բարձր ու վեհ կոչում է, նույնիսկ՝ շատ բարձր ու անչափելի: Այն մեր ստեղծագործական ներուժն է, մեր հոգու ջերմությունը, մեր նվիրվածությունը կրթության ու դաստիարակության գործին...Այն արդարություն է, բարի գործի նվիրում, գեղեցիկի զգացողություն, դժվարություններին դիմակայելու անհողդողդ կամք… Այն կյանքի իմաստ է, նվիրական արարում, մաքրամաքուր սեր ու ամեն ինչ, որ մեզ հետ է միշտ:

Հարգելի՛ Նատաշա, հրաշալի խոսքեր: Ես ևս հպարտ եմ, որ ուսուցիչ եմ:
Բազում են պատմություններն այն մասին, որ ուսուցչի ներդրման շնորհիվ աշակերտները հետագայում հասել են մեծ բարձունքների: Հենց ուսուցիչներիս հոգատարության, հետևողականության և, երբեմն էլ, խստության արդյունքում աշակերտները կարողանում են գտնել իրենց ճիշտ ուղին այս կյանքում:

[Նատաշա Պողոսյան]

Հարգելի՛ Նատաշա, հրաշալի խոսքեր: Ես ևս հպարտ եմ, որ ուսուցիչ եմ:
Բազում են պատմություններն այն մասին, որ ուսուցչի ներդրման շնորհիվ աշակերտները հետագայում հասել են մեծ բարձունքների: Հենց ուսուցիչներիս հոգատարության, հետևողականության և, երբեմն էլ, խստության արդյունքում աշակերտները կարողանում են գտնել իրենց ճիշտ ուղին այս կյանքում:

Շնորհակալություն, հարգելի՛ Ռուզաննա, տեղին են ասված խոսքերը Ձեր:

Մեծ անուն է Ուսուցիչը, ու պետք է կարևորել ուսուցչի առանձնահատուկ դերակատարությունը, հարգել նրա հեղինակությունը, գնահատել նրա աշխատանքը, երբ համեստ նյութականով է ապահովված, բայց իր վրա է կրում մի ահռելի գործ՝ կերտելով մեր պետության ու ժողովրդի ապագան՝ իր հայրենանվեր ու ազգանպաստ առաքելությամբ:

[Նատաշա Պողոսյան]

Ուսուցիչը միշտ էլ նյութապես անապահով է եղել, հոգով՝ հարուստ:

Օրը կիրակի է, ու ես հյուր ունեի: Անծանոթ աղջիկը ներկայացավ, որ Արցախի ազգային վիճակագրական ծառայությունից է, պատահաբար հասցեներով ընտրվել են մարդիկ, որոնց հետ պետք է անցկացնել սոցհարցում: Հարցերը տեղին էին, բայց սպիացած վերքս նորից բացվեց, երբ հարցրեց, թե ինչպիսի հարմարավետությամբ եմ ապրում, և արդյո՞ք խոնավ է բնակարանս: Ես նրան ցույց եմ տալիս վերևի հարկից տարիներ շարունակ իմ բնակարան թափված ջրերի հետքերը, ու նրան տեսանելի են դառնում ծեփաթափ ու բորբոսնած պատերը: Նա զարմացած է, իսկ ես կարծես ուզում եմ ուշադրությունը շեղել նրան հյուրասիրած սուրճով, բայց նաև չեմ ուզում նվաստացած զգալ, որ ապրում եմ այդ պայմաններում:

Այն թղթերի էջերի վրա, որ գրում էր թվեր, նորից մի նոր ցավոտ հարցի առնչվեցի, թե ձմռանը ինչով եմ ջերմություն ապահովում իմ բնակարանում և ինչքան գումար եմ ծախսում: Ու ես, որ հազիվ էլեկրականությամբ հասցնում եմ ձմռանը տաքացնել միայն մեկ սենյակ, նրան եմ փոխանցում յուրաքանչյուր ամսվա ծախսած գումարը, որ մի գեղեցիկ թիվ է ստացվում: Նրան նորից շեղում եմ ինձ խոցող հարցից՝ սեղանին դրված իմ թխած կարկանդակից առաջարկում համտեսել:

Մի նոր հարց, թե արդյո՞ք ես այս վերջին տարիներին պարտքեր ունեմ կամ պետությունից վերցրած վարկ: Նրան բացատրում եմ, որ անցած տարվա իմ հրատարակած «Մանկավարժի օրագիրը», որ նվիրեցի ընթերցողներիս, իմ համեստ աշխատավարձով էր, ու հայտնվեցի պարտքերի մեջ, իսկ այս տարի այդ գրքի 2-րդ մասի հրատարակությանն օգնողներ կային, բայց մի որոշակի գումար դեռ պարտք եմ, իմ աշխատավարձով պիտի փակվի:

Իմ խոնավ պատերը, վերանորոգման կարիք ունեցող բնակարանը, որտեղ հարց կար նաև, թե վերջին անգամ երբ եմ վերանորոգել, որն անգամ չեմ հիշում, /դա հեռավոր անցյալում էր/, և գրքի համար ուսուցչի գրպանից սպառվող աշխատավարձը, որ պարտքերով էր ուղեկցվում, այս համեստ աղջկան «հունից հանեցին»: Զգացի, որ նա զարմանքից իրեն կորցրել է, ու լսում եմ նրա կցկտուր խոսքը՝ բայց ինչպե՞ս կարելի է... Ու ես ուզում եմ «սպանել» նրա զարմանքը՝ իր առջև դնելով իմ հրատարակած գրքերը:

Հետո չշարունակվեց սոցհարցումը, այն ընդհատվեց... Նա գնաց՝ իմ գիրքը ձեռքին, որ նվիրեցի իրեն: Նա գնաց՝ իմ հոգում թողնելով մի մեծ թախիծ, որ ուսուցիչը դժվար է ապրում, նյութապես անապահով, բայց հպարտ է, որ ինքն է դպրոցական նստարանից դաստիարակում և ուսում տալիս երկրի ապագա նախագահին, վարչապետին, բժշկին, տնտեսագետին, ուսուցչին ու շատ-շատերին:

Նա գնաց՝ նորից գալու ցանկությամբ, որ, չնայած դժվար ենք ապրում, բայց ուսուցչուհուս հետ զրուցելը շատ հաճելի է: Ես նորից համոզվեցի, որ մեր իմացությունը, մեր գիտելիքները, այն անցած հարուստ ճանապարհը մեր զենքն են, որ թույլ չպիտի տան նվաստանանք ոչ մեկի մոտ, ով էլ նա լինի՝ աշակերտ թե ծնող, պաշտոնյա թե մեծահարուստ, ովքեր ավելի թանկ բջջային հեռախոսներ կամ զարդեղեն ունեն, քան մենք՝ ուսուցիչներս, որ հաճելի զրուցել գիտենք, մեր մասնագիտությամբ հպարտանալ, որ հոգով հարուստ ենք, մեր գործին սիրահարված, որ ստեղծագործ միտք ունենք, գեղեցիկն արարելու կամք...

Այո՛, ցավալի է, երբ բարձր աշխատավարձ ստացող խորհրդարանի պատգամավորը խոսել չգիտի, ու նրա մոտ գրագիտության մասին խոսելն ավելորդ է համարվում, երբ անգրագետ ինչ-որ պետ գոռում է՝ չհասկանալով, թե ինչ ես ասում, երբ աթոռի հետևում նստած մի խաբեբա պաշտոնյա բղավում է ճշմարտությանդ վրա ու պարտադրում, որ դուրս գաս իր աշխատասենյակից, երբ մի ինչ-որ բաժնի տեր փորձում է թևաթափ անել քեզ՝ չտեսնելու տալով կատարածդ գործը, երբ ինչ-որ ինքնահավան ցուցադրաբար իրեն բարձր է դասում քեզնից, իր պաշտոնն ակնարկում, իբր հավերժական գահի է նստած... Եվ որքա~ն շատ «երբ»-եր կան, որ բախվել եմ տարիների ընթացքում, բայց հպարտորեն եմ տարել նրանց կողմից ինձ հասցրած «նսեմացումը», երբ ամեն մի հարված ինձ վեր է բարձրացրել, որ արհամարհանքը զենք դարձնեմ նրանց համար՝ գիտակցելով, որ ուսուցիչը հենց իր ուսուցանելու և դաստիարակելու ունակությամբ շատ վեր է բոլորից, առավել շատ նրանցից, որոնց հակադրվել եմ, ու այսօր շատ ավելի հպարտորեն եմ քայլում՝ ուսուցչի իմ համեստ աշխատավարձով, իմ չվերանորոգված բնակարանով, իմ սովորական ապրելակերպով, և լայն սրտով ու հոգով, որ շատ-շատերի համար սիրով շռայլում եմ: Նաև վաղուց եմ համոզվել, որ նահանջն ինձ համար չէ, և խորհուրդ եմ տալիս բոլոր ուսուցիչներին, որ հպարտ լինեն, երբեք չընկճվեն, հենց նրա համար, որ իրենք ուսուցիչ են:

http://www.usarmenianews.com/am-n-11259.html

[Նատաշա Պողոսյան]

Ես նկատում եմ, որ մինչ Հայաստանում ուսուցիչը ուզում է իր կորացած մեջքը շտկել, նորից հարվածի տակ է ընկնում, այնինչ աշխարհի ծուռ մեջքը շտկողը ուսուցիչն է եղել:
Պետք է փնտրել ակունքը, թե ինչու՞ է հայաստանյան դպրոցներում ուսուցիչը 25, գուցե և դրանից մի քիչ ավելի հազար դրամով մանկավարժություն անում, ինչու՞ է նորից կասկածի տակ դրվում նրա աշխատանքը, ո՞վ է մեղավորը, որ այդ նվաստացուցիչ գումարով նա շարունակում է իր գործունեությունը...

[Հռիփսիմե Հարությունյան]

Հարգելի գործընկերներ, շնորհակալություն, հաճելի է կարդալ ձեր գրառումները: Յուրաքանչյուրիս համար պատիվ է գնահատված ուսուցիչ լինել ...

[Հռիփսիմե Հարությունյան]

ՀՈԳԵԿԱՆ ՊԱՐՏՔ
Համբուրում եմ ձեզ հիմա
Եվ գլուխ եմ խոնարհում,
Դուք ինձ համար, ինձ համար
Երկրորդ ծնող աշխարհում:

Թեև վաղուց եմ դպրոցն ավարտել,
Բայց ամեն անգամ, երբ տեսնում եմ ձեզ՝
Ես ինձ զգում եմ, իմ ուսուցիչնե՜ր,
Դաս պատասխանող աշակերտի պես:

Ախ, ինչքա՜ն ենք ձեզ տանջել անհոգի՝
Մեր համառությամբ և հիմարությամբ:
Իսկ երբ դասի չեք եկել հարգելի՝
Ուրախացել ենք ձեր հիվանդությամբ:

Նո՛ր ենք հասկանում, որ մեր մշտական
Ուղեկիցներն եք ու մի՜շտ կլինեք:
Մեր լավի համար ձե՛զ ենք պարտական,
Իսկ վատի համար մեղավոր ենք մե՛նք:

Արամայիս Սահակյան

[Հռիփսիմե Հարությունյան]

Ես անչափ շատ եմ սիրել ու հարգել իմ ուսուցիչներին: նրանցից յուրաքանչյուրն ինձ համար թանկ էր, սիրված և գնահատված: ՈՒսուցչի կերպարն ինձ համար այնքան մեծ էր, արժեքավոր, որ 20տարի է, ինչ աշխատում եմ և ինձանից մեծ կոլեգաներիս նայում էմ որպես իմ ուսուցիչների, և նրանց առջև ինձ դեռ աշակերտ եմ զգում, չնայած նրանցից ոչ մեկը ինձ չի դասավանդել: ՈՒզում եմ ներկայիս սերնդի մեջ նույն հարգանքը տեսնեմ, որը ցավոք սրտի նվազել է...

[Նատաշա Պողոսյան]

Ես անչափ շատ եմ սիրել ու հարգել իմ ուսուցիչներին: նրանցից յուրաքանչյուրն ինձ համար թանկ էր, սիրված և գնահատված: ՈՒսուցչի կերպարն ինձ համար այնքան մեծ էր, արժեքավոր, որ 20տարի է, ինչ աշխատում եմ և ինձանից մեծ կոլեգաներիս նայում էմ որպես իմ ուսուցիչների, և նրանց առջև ինձ դեռ աշակերտ եմ զգում, չնայած նրանցից ոչ մեկը ինձ չի դասավանդել: ՈՒզում եմ ներկայիս սերնդի մեջ նույն հարգանքը տեսնեմ, որը ցավոք սրտի նվազել է...

Իմ մանկավարժական գործունեության տարիներին միշտ էլ թևավորել եմ, առաջ մղել, լուսավոր կետից նայել իմ առջև նստած աշակերտներին, բայց չէի ասի, որ միշտ էլ հարթ է եղել այդ ճանապարհը: Անցած ուղիս արտացոլվում է նաև դարուփոսերի հաղթահարումով, որ ձգտել եմ հասկացված լինել, երբեմն նույնիսկ աչք փակել մեր առջև նստած աշակերտների թույլ տված բացթողումների վրա: Ամեն տարի համոզվում եմ, որ ավելի է դժվարանում մանկավարժի աշխատանքը, երբ այսօրվա գիտակից սերունդը ենթադրում է երբեմն, որ ինքը հասուն է այնքան, որ կարող է հակադարձել ուսուցչին:

[Նատաշա Պողոսյան]

Վաղուց համոզվել եմ, որ Հայաստանում ուսուցիչների լճացման պատճառը պետք է գտնել վերջին տարիներին կրթական համակարգում առկա թերությունների առանցքում, որի առջև այսօր էլ աչք է փակվում: Խորհրդային տարիներին այդ ո՞ր մի անգրագետ դիմորդ է ընդունվել բուհ: Անհրաժեշտ է կանգնեցնել խոտանի արտադրությունը բուհերում, այլապես այն 10 հազար ուսուցիչների ավելցուկը կդառնա 20 հազար, ու նորից պատուհաս կդառնան նվիրյալ ուսուցիչների համար, ովքեր այսօր զրկված են և՛ ուսուցչի նախկին հեղինակությունից, և՛ նորմալ նյութական պայմաններից:

[Զարինե Ամիրյան]

Վատ ուսուցիչը մատուցում է ճշմարտությունը, իսկ լավ ուսուցիչը օգնում է հայտնաբերել այն:

Ադոլֆ Դիստերվեգ

Ամենակարևոր երևույթը դպրոցում, ամենաուսուցանող առարկան, ամենալավ կենդանի օրինակը. այս ամենն ամբողջանում է ուսուցիչների մեջ:

Ադոլֆ Դիստերվեգ

Լավն է այն ուսուցիչը, ում չի գերազանցում աշակերտը:

Լեոնարդո Դա Վինչի

Ամենամեծ գովեստն ուսուցչի համար այն է, երբ գովում են իր աշակերտին:

Շառլոտ Բրոնտե

Եթե ուսուցիչը սիրում է իր աշխատանքը, նա լավ ուսուցիչ կլինի: Եթե ուսուցիչը սիրում է աշակերտին, ապա նա ավելի լավ ուսուցիչ կլինի, քան նա, ով կարդացել է բոլոր գրքերը, բայց չի սիրում իր աշակերտին: Եթե ուսուցիչը սիրում է և իր աշխատանքը, և իր աշակերտին, նա կլինի կատարյալ ուսուցիչ:

Լև Տոլստոյ

Եվ կես կատակ, կես լուրջ մի պարսկական ասացվածք. Եթե այնտեղ՝ վերևում, լսեին բոլոր երեխաների աղոթքները, ապա երկրի երեսին էլ ոչ մի ուսուցիչ չէր մնա: ������