ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԸ ՄԵԾՈՒԹՅՈՒՆ Է և ԼԵԶՈՒՆ ԿԱՊ ՉՈՒՆԻ

[Kristine Charchyan]

Hovhannes Tumanyan : an Armenian poet, writer, translator, literary and public activist. He is considered the national poet of Armenia.
Tumanyan wrote poems, quatrains, ballads, novels, fables, critical and journalistic articles. His work was mostly written in realistic form, often centering on everyday life of his time.

WHEN SOME DAY.

SWEET comrade, when you come some day
To gaze upon my tomb,
And scattered all around it see
Bright flowers in freshest bloom,

Think not that those are common flowers
Which at your feet are born,
Or that the spring has brought them there
My new home to adorn.

They are my songs unsung, which used
Within my heart to hide;
They are the words of love I left
Unuttered when I died.

They are my ardent kisses, dear,
Sent from that world unknown,
The path to which before you lies
Blocked by the tomb alone!

[Kristine Charchyan]

НАШ ОБЕТ
Мы дали обет и верны мы обету.
Нас тьма окружает и беды нас бьют,
Но дорог нам свет и пробьемся мы к свету.
Пусть душные тучи дышать не дают!
Огнем и мечом, и потоками крови
Судьба нас пугала, глядела черно, -
Ни славы у нас, ни покоя ни кровли,
Но чистое светится наше чело.
Изодрано в клочья священное знамя,
Родная страна, как чужая страна,
Сурово глядит, как идем мы, не зная,
Какая нам завтра беда суждена.
Пусть рок не допустит увидеть победу
И в сумраке грозном ни проблеска нет -
Мы дали обет и верны мы обету,
Взыскуя лишь света и веруя в свет.

Перевод Б. Ахмадулиной

[Tsov]

Akhtamar

Beside the laughing lake of Van
A little hamlet lies;
Each night into the waves a man
Leaps under darkened skies.

He cleaves the waves with mightly arm,
Needing no raft or boat,
And swims, disdaining risk and harm,
Towards the isle remote.

On the dark island burns so bright
A piercing, luring ray:
There's lit a beacon every night
To guide him on his way.

Upon the island is that fire
Lit by Tamar the fair;
Who waits, all burning with desire,
Beneath the shelter there.

The lover's heart-how doth it beat!
How beat the roaring waves!
But, bold and scorning to retreat,
The elements he braves.

And now Tamar the fair doth hear,
With trembling heart aflame,
The water splashing-oh, so near,
And fire consumes her frame.

All quiet is on the shore around,
And, black,there looms a shade:
The darkness utters not a sound,
The swimmer finds the maid.

The tide-waves ripple, lisp and splash
And murmur, soft and low;
They urge each other, mingle, clash,
As, ebbing out, they go.

Flutter and rustle the dark waves.
And with them every star
Whispers how sinfully behaves
The shameless maid Tamar;

Their whisper shakes her throbbing her
This time, as was before!
The youth into the waves doth dart,
The maiden prays on shore.

But certain villains, full of spite,
Against them did conspire,
And on a hellish, mirky night
Put out the guiding fire.

The luckless lover lost his way,
And only from afar
The wind is carrying in his sway
The moans of:"Ah, Tamar!"

And through the night his voice is heard
Upon the craggy shores,
And, though it's muffled and blurred
By the waves' rapid roars,

The words fly forward-faint they are-
"Ah, Tamar!"
And in the morn the splashing tide
The hapless yough cast out,

Who,battling with the waters, died
In an unequal bout;
Cold lips are clenched, two words they bar:
"Ah, Tamar!"
And ever since, both near and far,
They call the island Akhtamar.

[Tsov]

Parvana - Poem by Hovhannes Toumanyan


The high-throned Abul and Metin mountains
Back-to-back in proud silence stand,
Holding high on their mighty shoulders
Parvana—a beautiful ancient land.
And people say that there in his castle
Over the steeps, next to the sky,
Lived a king, the hoary lord of the mountains
Who ruled Parvana in days gone by.
The king had a daughter, and such was her charm,
That no one ever in his life did meet,
Hunting among the lofty mountains,
A doe so beautiful and so sweet.
His gray old age and his mountain realm
With her childish gaiety she adorned
And the old but happy King of Parvana
His darling daughter simply adored.
The years to come promised still more joy;
She came of age, and, legends report,
The king despatched his ambassadors
To every castle and to every court.
“Where is, he inquired, “the courageous youth
That can win my daughter by main and might?
Let him don his armour and mount his steed
And come to take my daughter by right.”...

[Tsov]

20180811_112606.jpg


Parvana.

[Kristine Charchyan]

6FB_IMG_1550672407369.jpg

[Լիլիթ Հակոբջանյան]

Թումանյանը սիրելի է մեծ ու փոքրի։Շնորհակալություն հետաքրքիր թեմայի համար։

[Հերմինե Խառատյան]

Այստեղ ահա կըբաժանվենք
Մնաս բարյավ, սիրելի.
Այսպես ես չեմ ցավել երբեք
Դառնությունով սիրտս լի։
Այստեղ ահա քեզ թողնում եմ
Եվ չգիտեմ, ուր կերթաս.
Կասկածներից ես դողում եմ...
Թող պահպանե քեզ աստված։

Ա՛խ, առանց քեզ տխուր կյանքիս,
Օրը տարի կդառնա,
Բայց ուր լինիս, դարձյալ հոգիս
Շուրջդ պիտի թրթռա։

Մնաս բարյավ, բայց միշտ հիշիր,
Որ քեզ շատ եմ կարոտել.
Եվ տեսության ժամի համար
Չըմոռանաս աղոթել։

[Արայիկ Քոչարյան]

Rising from ocean, billows uncontrolled,
With heavy flux and reflux, beating high,
Towered up like mountains, roaring terribly;
The wild storm blew with wind gusts manifold—
A mad, tempestuous race
Through endless, boundless space.

“Halt!” cried the aged wizard, brush in hand,
To the excited elements; and lo!
Obedient to the voice of genius, now
The dark waves, in the tempest’s fury grand,
Upon the canvas, see!
Stand still eternally!

by Hovhannes Toumanian

[Kristine Charchyan]

<<ՔԱՌՅԱԿՆԵՐԸ ՇԱՏ ՈՒԺԵՂ ՇՏՐԻԽՆԵՐ ԵՆ ,ԴՐԱՆՔ ԻՄ ՀՈԳՈՒ ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆՆ ԵՆ>>:Թումանյան
Առաջարկում եմ հավաքել մեծն գրողի քառյակները:
Անց կացա՜ն…
Օրերս թըռան, ա՜նց կացա՜ն.
Ախ ու վախով, դարդերով
Սիրտըս կերա՜ն, ա՜նց կացա՜ն:

[Tsov]

Hovhannes Tumanyan : an Armenian poet, writer, translator, literary and public activist. He is considered the national poet of Armenia.
Tumanyan wrote poems, quatrains, ballads, novels, fables, critical and journalistic articles. His work was mostly written in realistic form, often centering on everyday life of his time.

WHEN SOME DAY.

SWEET comrade, when you come some day
To gaze upon my tomb,
And scattered all around it see
Bright flowers in freshest bloom,

Think not that those are common flowers
Which at your feet are born,
Or that the spring has brought them there
My new home to adorn.

They are my songs unsung, which used
Within my heart to hide;
They are the words of love I left
Unuttered when I died.

They are my ardent kisses, dear,
Sent from that world unknown,
The path to which before you lies
Blocked by the tomb alone!

Tumanyan wrote his first poem at 11 years old. It was a love poem for a girl, who was 2 years older than him and studied in the same school.In his study, just above the fireplace, Tumanyan put a sign that said – “Do not smoke and do not ask me for books”.

[Մարիամ Սարգսյան.]

Այստեղ ահա կըբաժանվենք
Մնաս բարյավ, սիրելի.
Այսպես ես չեմ ցավել երբեք
Դառնությունով սիրտս լի։
Այստեղ ահա քեզ թողնում եմ
Եվ չգիտեմ, ուր կերթաս.
Կասկածներից ես դողում եմ...
Թող պահպանե քեզ աստված։

Ա՛խ, առանց քեզ տխուր կյանքիս,
Օրը տարի կդառնա,
Բայց ուր լինիս, դարձյալ հոգիս
Շուրջդ պիտի թրթռա։

Մնաս բարյավ, բայց միշտ հիշիր,
Որ քեզ շատ եմ կարոտել.
Եվ տեսության ժամի համար
Չըմոռանաս աղոթել։

Տարածությունն ու ժամանակը գիտության մեջ անվերջ հարցերի շղթա է առաջացնում: Տարածության ու ժամանակի հարափոփոխության մասին Թումանյանը գրել է՝
Ժամանակն անվերջ, տիեզերքն անհուն,
Ու նրանց միջում հավիտյան սիրուն
Կյանքը՝ հարաշարժ՝ հասանք է վարար....
Նորանոր ուժեր ճնշում են իրար,
Ելնում են թափով, իջնում տագնապով
Ու կենդան, կայտառ,
Միշտ նոր ձևի մեջ,
Անդուլ, անդադար, հոսում են անվերջ.....




......կամ Հոգիս տանը հաստատվել,
Տիեզերքն է ողջ պատել,
Տիեզերքի տերն եմ ես,
Ո՞վ է արդյոք նկատել.....

[Մարիամ Սարգսյան.]

Rising from ocean, billows uncontrolled,
With heavy flux and reflux, beating high,
Towered up like mountains, roaring terribly;
The wild storm blew with wind gusts manifold—
A mad, tempestuous race
Through endless, boundless space.

“Halt!” cried the aged wizard, brush in hand,
To the excited elements; and lo!
Obedient to the voice of genius, now
The dark waves, in the tempest’s fury grand,
Upon the canvas, see!
Stand still eternally!

by Hovhannes Toumanian

Армянское горе — безбрежное море.
Пучина огромная вод;
На этом огромном и черном просторе
Душа моя скорбно плывет.

Встает на дыбы иногда разъяренно
И ищет, где брег голубой:
Спускается вглубь иногда утомленно
В бездонный глубокий покой.

Но дна не достигнет она в этом море,
И брега вовек не найдет.
В армянских страданьях — на черном просторе
Душа моя скорбью живет.

Ованес Туманян(перевод Валерия Брюсова)

[Anush P]

Dear Tsovnar, here's his first love poem :


Հոգուս հատոր,
Սրտիս կտոր,
Դասիս համար
Դու մի հոգար:
Թե կան դասեր
Կա նաև սեր,
Եվ ի՞նչ զարմանք
Իմ աղավնյակ,
Որ կենդանի
Մի պատանի
Սերը սրտում
Դաս է սերտում...

[Zhanneta]