1930-ական թթվականներին հայ գրականության մեջ ծագեց աշխույժ հետաքրքրություն Լենինականի տեքտսիլի բանվոր Հովհաննես Կարապետյանի նկատմամբ, ով գրում էր գրավիչ բանաստեղծություններ, հյուսում ազդեցիկ մեղեդիներ: Նրա երկերը ժամանակի ընթացքում նվաճում են ընթերցողների լայն շրջան, ինչը պայմանավորված էր բանաստեղծության ներքին բովանդակությամբ և ձևի յուրահատկությամբ, որոնք նրբորեն բերում էին հայ նորագույն բանաստեղծության համար կենսականորեն անհրաժեշտ մի շարք նրբություններ: Նա բերում էր մերժված թեմանների մի ամբողջ խումբ՝ մայր,բնություն, հայրենի եզերք, վերականգնում հավերժական թեմաների տեղը նորագույն բանաստեղծության մեջ: Մինչդեռ որոշ քննադատներ պնդում էին, որ Շիրազի բանաստեղծությունները աղքատ են հասարակական բովանդակությամբ, կտրված են տեղից ու ժամանակից, որ նա ինչ-որ չափով կրկնում է արևելյան պոեզիայի ավանդները, մաշված թեմաները, վարդի ու բլբուլի հինավուրց մոտիվները :
Վարար ու բռնկուն սիրո երգը Շիրազի քնարերգության ոգին է: Նա հյուսեց ‹‹ Սիա-մանթո և Խջեզարե››, ‹‹Սիրանամե››, ‹‹Լեյլի և Մեջնունը-սիրո աստղերը›› պոեմները, ‹‹Քնար սիրապատումի›› քառյակների շարքը և այլ քերթվածներ:
Շիրազի սիրերգությանը բնորոշ է սիրո բուռն ու ինքնամոռաց ապրումը, անմնացորդ նվիրումը՝ հանուն սիրելի կնոջ, հանուն նրա գեղեցկության.
Վարար ու բռնկուն սիրո երգը Շիրազի քնարերգության ոգին է: Նա հյուսեց ‹‹ Սիա-մանթո և Խջեզարե››, ‹‹Սիրանամե››, ‹‹Լեյլի և Մեջնունը-սիրո աստղերը›› պոեմները, ‹‹Քնար սիրապատումի›› քառյակների շարքը և այլ քերթվածներ:
Շիրազի սիրերգությանը բնորոշ է սիրո բուռն ու ինքնամոռաց ապրումը, անմնացորդ նվիրումը՝ հանուն սիրելի կնոջ, հանուն նրա գեղեցկության.
Comment