Մշակույթի և հասարակության զարգացման տարբեր աստիճաններում մարդկությունը տարբեր պատասխաններ է տվել մարդու ծագման հարցին։ Առաջին մարդկանց ծագման մասին գոյություն ունեցող հին առասպելներում արտացոլվել են այն ժամանակվա բնական և սոցիալտնտեսական պայմանները։
Կորոնի առաջացման և տարածման հետ կապված առաջ եկավ մի ուսմունք, ըստ որի մարդը Աստծո ստեղծածն է, և որ նա երկու նախասկզբից է կազմված՝ մարմնից և հոգուց։
17-րդ դարի սկզբում ցուցադրվեց ճանապարհորդների առաջին հաղորդումը մարդանման կապիկների և նրանց ու մարդու նմանության մասին։ Կ․ Լիննեյը կենդանական աշխարհի համակարգում մարդուն տեղավորեց պրիմատների խմբում՝ կիսակապիկների և կապիկների հետ միասին։ Մարդու և կենդանիների նմանությունը, իսկ առավել ևս նրանց մոտիկությունը արդեն հանգեցնում էին այն մտքին, թե չունեն արդյոք նրանք ընդհանուր ծագում։
Ժ․Բ․Լամարկն առաջինն է գրել, որ մարդը ծագել է ծառերի վրա մագլցելուց գետնի վրա քայլելուն անցած կապկանման նախորդներից։ Տեղաշարժման նոր եղանակի շնորհիվ նրա մարմինը ուղիղ դիրք է ընդունել, ձեռքերն ազատվել են, փոխվել է ոտնաթաթը։ Հոտային ապրելակերպը նպաստել է խոսքի զարգացմանը։
Դարվինի <<Տեսակների ծագումը>> գրքի (1859) լույս տեսնելուց հետո Արևմուտքում և Ռուսաստանում էվոլյուցիոնիստ-գիտնականնները օրգանական աշխարհի էվոլյուցիայի ուսմունքը տարածեցին նաև մարդու վրա։ Սա կատաղի հարձակումներ առաջացրեց էվոլյուցիայի հակառակորդների և կրոնականորեն տրամադրված մարդկանց կողմից։
Դարվինը <<Մարդու ծագումը>> գրքում (1871) համոզիչ կերպով ապացուցել է, որ մարդը կենդանի էակների զարգացման շղթայում բարձր կազմավորված վերջին օղակն է և մարդանման կապիկների հետ միասին ունի հեռավոր նախնիներ։ Նա նշել է նաև սոցիալական գործոնների դերը մարդու էվոլյուցիայում, բայց այս խնդիրը բացահայտել է Էնգելսը <<Աշխատանքի դերը կապկի՝ մարդու փոխարկվելու պրոցեսում>> աշխատության մեջ։ Գիտությունը այդ ժամանակ համեմատաբար սուղ տվյալներ ուներ մարդու բրածո նախնիների մասին։ Ավելի ուշ բրածո մարդկանց ոսկորների մնացորդների և աշխատանքի գործիքների բազմաթիվ հայտնաբերումը փայլուն կերպով հաստատեցին Էնգելսի տեսության իրավացի լինելը։
Կորոնի առաջացման և տարածման հետ կապված առաջ եկավ մի ուսմունք, ըստ որի մարդը Աստծո ստեղծածն է, և որ նա երկու նախասկզբից է կազմված՝ մարմնից և հոգուց։
17-րդ դարի սկզբում ցուցադրվեց ճանապարհորդների առաջին հաղորդումը մարդանման կապիկների և նրանց ու մարդու նմանության մասին։ Կ․ Լիննեյը կենդանական աշխարհի համակարգում մարդուն տեղավորեց պրիմատների խմբում՝ կիսակապիկների և կապիկների հետ միասին։ Մարդու և կենդանիների նմանությունը, իսկ առավել ևս նրանց մոտիկությունը արդեն հանգեցնում էին այն մտքին, թե չունեն արդյոք նրանք ընդհանուր ծագում։
Ժ․Բ․Լամարկն առաջինն է գրել, որ մարդը ծագել է ծառերի վրա մագլցելուց գետնի վրա քայլելուն անցած կապկանման նախորդներից։ Տեղաշարժման նոր եղանակի շնորհիվ նրա մարմինը ուղիղ դիրք է ընդունել, ձեռքերն ազատվել են, փոխվել է ոտնաթաթը։ Հոտային ապրելակերպը նպաստել է խոսքի զարգացմանը։
Դարվինի <<Տեսակների ծագումը>> գրքի (1859) լույս տեսնելուց հետո Արևմուտքում և Ռուսաստանում էվոլյուցիոնիստ-գիտնականնները օրգանական աշխարհի էվոլյուցիայի ուսմունքը տարածեցին նաև մարդու վրա։ Սա կատաղի հարձակումներ առաջացրեց էվոլյուցիայի հակառակորդների և կրոնականորեն տրամադրված մարդկանց կողմից։
Դարվինը <<Մարդու ծագումը>> գրքում (1871) համոզիչ կերպով ապացուցել է, որ մարդը կենդանի էակների զարգացման շղթայում բարձր կազմավորված վերջին օղակն է և մարդանման կապիկների հետ միասին ունի հեռավոր նախնիներ։ Նա նշել է նաև սոցիալական գործոնների դերը մարդու էվոլյուցիայում, բայց այս խնդիրը բացահայտել է Էնգելսը <<Աշխատանքի դերը կապկի՝ մարդու փոխարկվելու պրոցեսում>> աշխատության մեջ։ Գիտությունը այդ ժամանակ համեմատաբար սուղ տվյալներ ուներ մարդու բրածո նախնիների մասին։ Ավելի ուշ բրածո մարդկանց ոսկորների մնացորդների և աշխատանքի գործիքների բազմաթիվ հայտնաբերումը փայլուն կերպով հաստատեցին Էնգելսի տեսության իրավացի լինելը։
Comment