«Մասնագիտություն»

[Գյուլնարա]

Ժամանակակից աշխարհում շատ մեծ դժվարություն է «Մասնագիտություն» ընտրել,որը կարող է լինել միայն քոնը: Այդ շատ կարևոր գործընթացում կարևոր դեր ունեն ուսուցիչները իրենց նվիրյալ աշխատանքով:
Այզեկ Ազիմովի «Մասնագիտություն» պատմվածքը: Մի շատ հետաքրքրական դիտարկում էր արել հեղինակը. եթե ուզում ես, որ երեխան որևէ բան սովորի և ստեղծագործ լինի, ապա ամեն ինչ միանգամից չի կարելի լցնել նրա գլուխը, այլ փոքր չափաբաժիններով' կաթիլ առ կաթիլ: Կարևորը' երեխան սովորի սովորել ու սովորի մտածել: Իսկ այսօրվա մեր ունեցած ծրագրերի մասին դա երբեք չես ասի: Գուցե պատճառներից մեկն էլ անցումային շրջանն է, երբ ուսուցման հին մեթոդներն արդեն չեն բավականացնում, իսկ նորերը դեռևս վերջնականապես չեն արմատավորվել: Այսօր մենք կամա-ակամա դեմ ենք համակարգչին, պաշտպանում ենք գիրքը, սակայն լավագույնը դրանց զուգակցումն է: Երեխան գրքի դժվարությունը հակադրում է համակարգչի հեշտությանը, և գիրքը տուժում է, և երեխան տուժում է: Չէ՞ որ սովորելը չի կարող հեշտ լինել, սովորելը դժվարագույն ընթացք է. սա պետք է գիտակցի երեխան, և ոչ թե համակարգչի ընձեռած հեշտությունը կրթություն ստանալու պատրանք ստեղծի նրա մեջ:
Ի վերջո, գիրքը երեխային ինքնուրույն է դարձնում, աշխարհընկալման յուրօրինակ դուռ է բացում, մինչդեռ համակարգիչն առայժմ (գուցե ընդհանրապես) չի կարող դա անել:

[Գյուլնարա]

Այսօր ամբողջ աշխարհում կրթության ճգնաժամ է (համենայն դեպս, մեզ այդպես են հրամցնում աշխարհի զանգվածային տեղեկատվության միջոցները' ԶՏՄ-ները): Նույնիսկ նշվում են որոշակի պատճառներ: Ասենք, ազատական արժեքների ոչ ճիշտ ընկալում. երբ հասարակությունը պատրաստ չէ ազատությանը, և ոչ որակյալ կրթությունը դիտվում է որպես կրթություն, երբ հին հրամայավարչական կրթական համակարգը փոխվում է ավելի մարդասիրականի, և հանրությունը պատրաստ չէ դրան. նա դա ընկալում է սանձարձակորեն ազատ և ջանք գործադրելը համարում է անօգուտ ու իր ազատությունը սահմանափակող:

[Գյուլնարա]

Մեկ այլ պատճառ. տնտեսական և քաղաքական մրցակցության հետևանքով շատ երկրներում կրթության վրա ծախսվում են աննշան գումարներ. ընտանիքները չեն կարողանում հոգալ երեխաների կարիքները, և կրթություն ստանալը դառնում է շքեղություն: Կա նաև հակառակ պատկերը' հասարակությունն ուզում է կրթություն տալ ավելի ու ավելի շատ մարդկանց, առանց հաշվի առնելու նրանց ընդունակություններն ու կրթություն ստանալու հնարավորությունը: Բանը հասնում է այնտեղ, որ հանրակրթական ոլորտում և նույն պայմաններում ընդգրկում են նաև բացահայտորեն տհաս և սովորելու անընդունակ այլ կարգի երեխաների, որոնք, բնականաբար, գցում են կրթության որակը և ազդում կրթություն ստանալու' առողջ երեխաների առանց այն էլ փխրուն ցանկության վրա: Սա, իհարկե, արվում է մարդասիրության քողի տակ, սակայն հիմքում մարդատյացությունն է' ատելությունն է առողջ երեխայի նկատմամբ:

[Գյուլնարա]

Մյուս պատճառը կարելի է նշել հետաքրքրությունների բավարարման այլընտրանքային միջոցների այսօրվա բազմազանությունը: Եթե նախկինում գիրք ընթերցելը հաճույք էր, և մարդը բավականություն էր ստանում դրանից, վայելք էր ապրում, ապա այսօր շատ ավելի շատ են զվարճալիքն ու խրախճալիքը, հետաքրքիրն ու վայելքները. կրթության միջոցով վայելք ապրելը դառնում է տասնորդական մի բան: Երեխան վարժվում է այսրոպեական վայելքին, նա արդեն չի կարողանում ինքն իրեն ստիպել հրաժարվելու դրանից ու ավելի հեռագնա մտքեր ունենալ:
Կրթության ճգնաժամի մեկ այլ պատճառ ևս կա. դա առարկայական ծրագրերի չափազանց ծանրաբեռնված լինելն է: Ծրագրեր ու դասագրքեր գրողներն աշխատում են որքան հնարավոր է շատ բան խցկել այնտեղ, գիտության բոլոր նվաճումները դարձնել հասանելի, բայց ստացվում է ճիշտ հակառակը. երեխան երես է թեքում գրքից, կարդալուց, սովորելուց:

[Անուշ Հովհաննիսյան]

Ժամանակակից աշխարհում շատ մեծ դժվարություն է «Մասնագիտություն» ընտրել,որը կարող է լինել միայն քոնը: Այդ շատ կարևոր գործընթացում կարևոր դեր ունեն ուսուցիչները իրենց նվիրյալ աշխատանքով:
Այզեկ Ազիմովի «Մասնագիտություն» պատմվածքը: Մի շատ հետաքրքրական դիտարկում էր արել հեղինակը. եթե ուզում ես, որ երեխան որևէ բան սովորի և ստեղծագործ լինի, ապա ամեն ինչ միանգամից չի կարելի լցնել նրա գլուխը, այլ փոքր չափաբաժիններով' կաթիլ առ կաթիլ: Կարևորը' երեխան սովորի սովորել ու սովորի մտածել: Իսկ այսօրվա մեր ունեցած ծրագրերի մասին դա երբեք չես ասի: Գուցե պատճառներից մեկն էլ անցումային շրջանն է, երբ ուսուցման հին մեթոդներն արդեն չեն բավականացնում, իսկ նորերը դեռևս վերջնականապես չեն արմատավորվել: Այսօր մենք կամա-ակամա դեմ ենք համակարգչին, պաշտպանում ենք գիրքը, սակայն լավագույնը դրանց զուգակցումն է: Երեխան գրքի դժվարությունը հակադրում է համակարգչի հեշտությանը, և գիրքը տուժում է, և երեխան տուժում է: Չէ՞ որ սովորելը չի կարող հեշտ լինել, սովորելը դժվարագույն ընթացք է. սա պետք է գիտակցի երեխան, և ոչ թե համակարգչի ընձեռած հեշտությունը կրթություն ստանալու պատրանք ստեղծի նրա մեջ:
Ի վերջո, գիրքը երեխային ինքնուրույն է դարձնում, աշխարհընկալման յուրօրինակ դուռ է բացում, մինչդեռ համակարգիչն առայժմ (գուցե ընդհանրապես) չի կարող դա անել:

Հարգելի' Գյուլնարա, Դուք իրավացի եք: Այսօր երեխաների գրեթե մեծ մասը դժվարությամբ է գիրք կարդում ( ոմանք էլ նույնիսիկ չեն կարդում) , հիմնականում կատարում են համակարգչային աշխատանքներ: Ցայտուն երևում է սերը դեպի համակարգչի հանդեպ, գրքի հանդեպ սերը գնալով մարում է, ինչը անհանգստացնելու մեծ տեղ է տալիս: Շնորհակալություն թեմայի համար:

[Էմմա Խաչատրյան]

ԵՐԵԽԱՆ ԿԿԱՐԴԱ,ԵԹԵ ՍԻՐԻ ԳԻՐՔԸ
https://www.facebook.com/krtutyun.am...326975193276:0

Շփում գրքերի հետ.ինչու՞ է կարևոր փոքրիկների համար և ինչի՞ց սկսել
https://impoqrik.am/%D5%A1%D5%BE%D5%...%A5%D5%AC.html

[Էմմա Խաչատրյան]

Ժամանակակից աշխարհում շատ մեծ դժվարություն է «Մասնագիտություն» ընտրել,որը կարող է լինել միայն քոնը: Այդ շատ կարևոր գործընթացում կարևոր դեր ունեն ուսուցիչները իրենց նվիրյալ աշխատանքով:
Այզեկ Ազիմովի «Մասնագիտություն» պատմվածքը: Մի շատ հետաքրքրական դիտարկում էր արել հեղինակը. եթե ուզում ես, որ երեխան որևէ բան սովորի և ստեղծագործ լինի, ապա ամեն ինչ միանգամից չի կարելի լցնել նրա գլուխը, այլ փոքր չափաբաժիններով' կաթիլ առ կաթիլ: Կարևորը' երեխան սովորի սովորել ու սովորի մտածել: Իսկ այսօրվա մեր ունեցած ծրագրերի մասին դա երբեք չես ասի: Գուցե պատճառներից մեկն էլ անցումային շրջանն է, երբ ուսուցման հին մեթոդներն արդեն չեն բավականացնում, իսկ նորերը դեռևս վերջնականապես չեն արմատավորվել: Այսօր մենք կամա-ակամա դեմ ենք համակարգչին, պաշտպանում ենք գիրքը, սակայն լավագույնը դրանց զուգակցումն է: Երեխան գրքի դժվարությունը հակադրում է համակարգչի հեշտությանը, և գիրքը տուժում է, և երեխան տուժում է: Չէ՞ որ սովորելը չի կարող հեշտ լինել, սովորելը դժվարագույն ընթացք է. սա պետք է գիտակցի երեխան, և ոչ թե համակարգչի ընձեռած հեշտությունը կրթություն ստանալու պատրանք ստեղծի նրա մեջ:
Ի վերջո, գիրքը երեխային ինքնուրույն է դարձնում, աշխարհընկալման յուրօրինակ դուռ է բացում, մինչդեռ համակարգիչն առայժմ (գուցե ընդհանրապես) չի կարող դա անել:

Հարգելի՛ Գյուլնարա հետաքրքիր թեմա եք քննարկում։
Կարծում եմ,որ դպրոցում անպայման պիտի ընդգրկվի <<Մասնագիտական կողմնորոշում>>առարկան,որպեսզի
աշակերտները հեշտությամբ կարողանան ընտրել իրենց մասնագիտությունը։

Առաջարկում եմ ուսումնասիրել այս նյութը՝
http://armpositive.com/hy/news/165

[Գյուլնարա]

Հարգելի՛ Գյուլնարա հետաքրքիր թեմա եք քննարկում։
Կարծում եմ,որ դպրոցում անպայման պիտի ընդգրկվի <<Մասնագիտական կողմնորոշում>>առարկան,որպեսզի
աշակերտները հեշտությամբ կարողանան ընտրել իրենց մասնագիտությունը։

Առաջարկում եմ ուսումնասիրել այս նյութը՝
http://armpositive.com/hy/news/165

Շնորհակալություն, շատ հետաքրքիր նյու է տեղադրված , արդիական խնդիր եմ համարում ճիշտ մասնագիտության ընտրությունը:

[Գյուլնարա]

«Մասնագիտություն»՝ պահանջարկ կարող է ստեղծել միմիայն պետությունը' իր հզոր միջոցներով բարձրացնելով գիտելիքի դերը հասարակության մեջ:
Ինչպես տեսնում ենք, եթե չենք ուզում սովորել, ապա պատճառներ միշտ էլ կգտնենք: Խնդիրն այն է, որ հայ մարդն այս բոլորը գենետիկորեն հաղթահարել է հազարամյակներ ի վեր ու միշտ ձգտել ուսման:
Այսօր պետք է պետությունը սատար կանգնի հայ երեխային հանուն հենց պետության ապագայի: Չէ՞ որ Աստծուց մեզ բաժին հասած միակ բանը հայի հետին խելքն է, որ արդեն կորցնում ենք:

[Գյուլնարա]

«Մասնագիտություն»՝ ստեղծագործ աշխատանք. աշխատանքի կարևորությունը մարդու կյանքում: /Աշխատանքը մարդու առողջության կարևոր պայմանն է և սոցիալական բարեկեցության հիմքը: Աշխատանքը լինի ծանր թե թեթև միևնույն է մարդը առանց աշխատանքի երբեք իրեն լիարժեք չի զգում, քանի որ աշխատանքը ոչ միայն միջոցների աղբյուր է, այլ, ամենակարևորը, բավարարվածության, որպես ստեղծագործող իրացվելու հնարավորություն: Վերջինս բարձրացնում է մարդու տրամադրությունը և փոխում կյանքի բնույթը/:

[Գյուլնարա]

Մասնագետները վստահեցնում են, շատ քիչ ծնողներ կարող են իրենց եջանիկ համարել այն հարցում, որ դեռահասը ընտրել է իր մասնագիտությունը: Այս դեպքում, պատանին հստակ պատկերացնում է իր ապագան, գիտի ինչ առարկա սովորել: Դեռահասությունը կյանքի դժվարին փուլարից մեկն է: Այն ավելի է բարդանում մասնագիտության ընտրության խնդիրը լուծելու ժամանակ:

[Գյուլնարա]

Եթե երեխան ունի իրարից խիստ տարբեր զբաղմունքներ ու զուգահեռաբար լավ է սովորում, ապա նրա համար դժվար է մասնագիտական ընտություն հարցում որոշում կայացնել: Իհարկե, այս երեխաներն այնուամենայնիվ ապագայում չեն «կործանվում», քանի որ նրանք ունեն գիտելիքի պաշար, բազմակողմանի զարգացած ինտելեկ, որն ապագայում կօգնի նրանց ճիշտ կողմնորոշվել ու ինքնադրսևորվել:

Հոգեբաններին խորհուրդն է՝ մասնագիտություն ընտրելու հարցում իրար համակցել մի քանի հետաքրքրություններ, օրինակ՝ երաժշտության ուսուցիչ, զինվորական բժիշկ, սպորտային հոգեբան:

[Գյուլնարա]

Բնականաբար, ընտրություն կատարելը դժվար է, առավել ևս դեռահասության շրջանում. «գուցե սխա՞լ ճանապարհ եմ ընտրել» հարցը մտահոգում է նրանց շատ ավելին, քան կարող եք պատկերացնել:

Բացատրեք երեխային, որ միշտ էլ կարող է նոր ճանապարհ ընտրել, նոր մասնագիտացում ստանալ: Հիմա պետք է ընտրել այն, ինչ հոգեհարազատ է, ինչն իր մոտ հեշտ է ստացվում և կարող է օգտակար լինել:

Որևէ մեկ չի կարող կանխատեսել ապագան: Պետք է հավատալ լավագույնին, բայց նաև իրատես լինել: Բնականաբար, ճանապարհը երբեք հարթ չի լինի, դժվարությունների կհանդիպի, սակայն դրանք հաղթահարելով ենք մենք ուժեղ դառնում:

[Գյուլնարա]

Այո, պետք է ձգտել բարձունքների, բայց դրա համար անհրաժեշտ է ջանք գործադրել, պետք է ներդնել ուժ, էներգիա և ժամանակ: Եթե երեխան երազում է գեղեցիկ կյանք ունենալ, ապա չի ցանկանա աշխատել: Աշխարհայացքի այս անհավասարակշռությունը պետք է հաղթահարվի:

Մասնագիտություն ընտրելն այդքան էլ հեշտ հարց չէ: Դժվարին այդ ժամանակահատվածն անցեք միասին: Աջակցեք երեխային, ժամանակ և ուշադրություն տրամադրեք նրան: Հավատացեք ինձ, դուք ավելի մտերիմ կդառնաք, իսկ նա կյանքը կշարունակի կյանքի համար:

[Գյուլնարա]

Ուսումնասիրությունները ցույց են տվել, որ դեռահասների մեծ մասը պատկերացում չունի մասնագիտությունների մասին: Փորձեք ինքներդ. թղթի վրա գրեք մի քանի մասնագիտություններ և երեխային առաջարկեք բացատրել դրանց գործունեությունը: Պատասխանները ձեզ հաստատ կզարմացնեն:

Դպրոցական որևէ դասագիրք չի տալիս մասնագիտությունների մասին անգամ ընդհանուր պատկերացում: Իհարկե, կան գեղարվեստական ֆիլմեր, որոնց գլխավր հերոսներն այս կամ այն մասնագիտության կրողն են, ժամանակ առ ժամանակ կազմակերպվում են կրթական ցուցահանդեսներ, բայց դժվար թե ծնողը երեխայի ձեռքը բռնած գնա: Ու այդպես անտեղյակ էլ նրանք հասնում են 9-րդ դասարան ու կանգնում փաստի առաջ: Արդյունքում ընկերովի ընտրում են մի հոսք ու հայտնվում որևէ ավագ դպրոցի որևէ մի հոսքում, կարևորը՝ միասին ու ընկերովի: Ժամանակի ընթացքում են միայն հասկանում, որ սխալ որոշում են կայացրել, բայց արդեն ուշ է:

Իրավիճակից դուս գալու լավագույն միջոցը՝ երեխային գործնականում ծանոթացնել մասնագիտություններին, դիտել ֆիլմեր կամ միասին ուսումնասիրել մասնագիտական ծրագրեր: