Tweet
1
Տարիներ են անցել,բայց այսօրվա պես հիշում եմ մայիսյան այն ջինջ օրը,որը կարծես հրաժեշտի խոսքեր էր շշնջում բոլորի ականջներին,գուցե նրանից էր,որ այդ օրը շրջանավարտները հրաժեշտ էին տալիս դպրոցական կյանքին և թևակոխում նոր իրենց համար անծանոթ կյանք;
Այդ օրը երկիրը և երկինքը այնքան համահունչ էին,ինչպես այն դեռատի աղջիկը,որի սրտում սերն է ծլարձակել,բայց նա այդ չհասկանալով իր երազանքների հետ է համահունչ լինում;
Դպրոցի բակը գեղեցիկ զարդարված էր.Արևը վաղ էր դուրս եկել և մայրական գուրգուրանքով և ջերմությամբ նայում էր իր զավակներին՝չգիտակցելով,որ նրանք վաղուց արդեն երեխաներ չեն,այլ չափահաս երիտասարդներ,որոնցից
յուրաքանչյուրի համար ճակատագիրը յուրահատուկ անակնկալներ
է պատրաստել;
Արամեն տխուր էր.ինչ-որ գաղտնի անհանգստություն էր տիրել նրա մտքին,բայց նա անկարող էր դրա պատճառը պարզել,թեև մի բան լավ էր հասկանում,որ եթե մի օր Մանեին չտեսնի իր կյանքը լիարժեք լինել չէր կարող;Բայց ինչո՞ւ,չե որ Մանեն միայն նրա դասընկերուհին է,որի հետ սակայն երբեք չեն շփվել,միայն իրար տեսնելիս բարևել են և նույնիսկ չեն հետաքրքրվել միմյանց որպիսիությամբ,ապա ինչո՞ւ է նրան այդքան ցավ պատճառում Մանեին այլևս չտեսնելու միտքը;
Մանեն ուրախ էր դպրոցն ավարտելու կապակցությամբ,քանի որ նա պետք է ընդունվեր իր երազած ԲՈՒՀ-ը և մասնագիտանար իր նախընտրած մասնագիտության մեջ;Նա իր ուրախ տրամադրությունն էր կիսում դասընկերուհիների հետ՝զգալով ինչ-որ ծանր հայացք,որը կարծես փորձում էր իր մեջ կլանել նրան;Մանեն այդ հայացքի ուղղությամբ թեքվեց և տեսավ Արամեին տղաների հետ զրուցելիս;Նա շատ տխրեց,քանի որ Արամեն իրեն չեր նայում;Մանեն փորձեց հասկանալ՝ ինչո՞ւ է իրեն տխրություն պատճառում,այն փաստը որ Արամեն իրեն չնայեց;Պատասխան չգտնելով նա սթափվեց, և նորից ժպիտը ծաղկեց նրա դեմքին;
Սկսվեց միջոցառումը;Հնչեցին հրաժեշտի խոսքերը;Ղողանջեց վերջին զանգը;
Երեք օր էր անցել,ինչ Մանեի դասարանը ավարտել էր դպրոցը;Նրանք հավաքվել էին Արամեյենց տանը՝ քննարկելու ավարտելու կապակցությամբ կազմակերպած հավաքույթի հարցերը;
-Եկեք մեր հավաքույթը Լոռի ռեստորանային համալիրում նշենք;Շատ հարմարավետ վայր է,-ասաց Մարկը;
_Ինչ-որ մեկը դե՞մ է Մարկի մտքին,եթե այդպիսի մեկը կա թո՛ղ իր առաջարկը անի և մենք կքննարկենք,բայց ես նույնպես կողմ եմ Մարկի գաղափարին,-ասաց Արմենը;
-Իսկ ես կարծում եմ,որ ավելի հարմար կլինի Ջազ սրճարանը,- ժպտադեմ իր տարբերակը առաջարկեց Մանեն;
-Վա՜յ, Մանե,կլինի քո համեստ առաջարկները քեզ պահես,հասկանում ենք,որ չես կարող քեզ ճոխ վայրեր թույլ տալ՝ թմրամոլ հայրդ այդ հնարավորությունը չունի,-հեգնաբար պատասխանեց Մարկը՝ նախարարի տղան;
-Այդ ինչպե՞ս ես խոսում Մանեի հետ,Մարկ,հենց հիմա ներողություն խնդրի՛ր.նա իր տարբերակը առաջարկեց,որը մեզնից յուրաքանչյուրի իրավունքն է,ի դեպ ես էլ կցանկանայի,որպեսզի հավաքույթը լիներ Ջազում;-ասաց Արամեն ատելությամբ նայելով Մարկին;
-Լավ-լավ,ես մտադրություն չունեի ինչ-որ մեկին վիրավորելու,իսկ եթե վիրավորեցի՝ ներողություն եմ խնդրում,-ծաղրաբար պատասխանեց Մարկը խորհրդավոր հայացքով նայելով Արմենին,կարծես թե ուզում էր ինչ-որ բան հասկացնել նրան՝ մերթ ընդ մերթ նայելով նաև Արամի կողմը;
-Հիմա որտե՞ղ նշենք Ջազում թե Լոռիում,-հարցրեց Արմենը;
_Լոռիում,-ասաց Անին;
_Բոլորդ համաձա՞յն եք,-հարցրեց Արմենը նայելով շուրջը;
-Այո,- լսվեցին բավականաչափ ձայներ;
Պայմանավորվելուց հետո բոլորը ցրվեցին՝Մարկին թողնելով միայնակ իր մտածմունքների հետ միասին;
2
Մանեն Մարկենց տնից դուրս գալուց հետո անմիջապես ուղղվեց դեպի իրենց տուն տանող ճանապարհը;Ամբողջ ճանապարհը նա անցկացրեց մտորումների մեջ;Ինչո՞ւ նա ոչինչ չասաց Մարկի հանդուգն խոսքերից հետո,ինչո՞ւ չպաշտպանեց իր հորը,որը երբեք էլ թմրամոլ չէր եղել,այլ միայն նախասահմանության պատճառով ընկել է իր ընկերների կողմից պատրաստած ծուղակը,իսկ ի՞նչ էր փոխվելու Մարկին իր տեղը ցույց տալուց հետո;Իհարկե, ոչինչ,այլ ավելի կբարդանար իր վիճակը;Բոլորը իրենց ուշադրությունը կկենտրոնացնեին իր վրա,իսկ ինքը այդ չէր ուզենա;Չէր ցանկանա,որ իր վրա ծիծաղեին և խղճային;Ինչո՞ւ Մարկը այդպես ասաց,որ ինքը չի կարող իրեն ճոխ վայրեր թույլ տալ,չէ որ այսքան ժամանակ այնպիսի դեպք չի եղել,որ ինքը դասարանից ետ մնար՝իր հայրը դա թույլ չէր տա;Իսկ ինչո՞ւ չթողեց և հեռացավ,այդ հարցն էլ էր Մանեին շատ տանջում, և որի պատասխանը չէր կարողանում գտնել,իսկ եթե փորձեր պատասխանել ընդամենը մի բան կասեր՝հպարտությունս ինձ թույլ չտվեց;Մարկը այնքան չկար,որ իր ասածներից հետո նա թողներ ու հեռանար;
Մանեն հասավ տուն;Մորը պատմեց Մարկի ասածները և նաև այն,որ Արամեի ասելուց հետո, նա ներողություն խնդրեց իրենից;
-Իսկ դու ներեցի՞ր,աղջիկս,-հարցրեց մայրը;
-Իսկ դու ի՞նչ ես կարծում,մայրիկ,-հարցին հարցով պատասխանեց Մանեն;
-Իհարկե ոչ,իսկ ի՞նչ ասացիր Մարկին,-հարցրեց մայրը;
-Ոչինչ,ոչ մի բառ չասացի,բայց շատ եմ փոշմանում;Ես պետք է պաշտպանեի իմ հորը,-արտասվելով ասաց Մանեն;
-Ո՛չ,բալես,դու քեզ շատ ճիշտ ես պահել;Մեղավորներին են պաշտպանում,իսկ քո հայրը ոչ մի մեղք չի գործել,թերևս միայն այն անմեղ մեղքը,որ հավատացել է իր ընկերոջը և նրա խնդրանքը կատարելով ընկել ծուղակը,_Մանեին իր գիրկը առնելով ասաց մայրը;
-Բայց չէ ո՞ր ես կարող էի հեռանալ,-հարցրեց Մանեն;
-Դու ճիշտ ես վարվել,Մանես,թույլերն են փախչում,երբ ելք չեն գտնում որևէ իրադրությունից դուրս գալու համար,իսկ ինչպես գիտես փախչելը հեշտ է,-ասաց Ալլան՝Մանեի մայրը;
Ահա թե ինչ էր կատարվել իրականում;Մանեի հայրը կոշկակար էր, և քաղաքում շատ հարգված մարդ;Երեկոյան աշխատանքից վերադառնալիս՝ նա հանդիպում է իր մտերիմ ընկերոջը՝Արամին,որը շատ անհանգիստ էր, և ձեռքին կար ինչ-որ փոքրիկ կապոց;
-Ի՞նչ է պատահել, Արամ,ինչո՞ւ ես անհանգիստ,-հարցրեց Մինասը;
-Մինաս ջան քո օգնության կարիքը ունեմ,այս կապոցը տար ձեր տուն,հետո ես կգամ-կվերցնեմ,-անհանգիստ շարժումներով նա կապոցը մեկնեց Մինասին;
-Հարց չկա ընկերս,բայց գոնե ասա՛, ի՞նչ կա այս կապոցում,ի՞նչ է պատահել,-կապոցը ձեռքից վերցնելով հարցրեց Մինասը;
-Հիմա ժամանակ չկա,հետո կպատմեմ,-ասաց Արամը անընդհատ շուրջը նայելով;
-Իսկ ե՞րբ կպատմես,-հարցրեց Մինասը;
-Վաղը՝ երեկոյան կպատմեմ,միայն թե ոչ մեկին չասես,որ այդ կապոցը ես եմ քեզ տվել;
-Լավ,Արամ ջան;
Արամը գնաց,իսկ Մինասը ճանապարհը շարունակեց շատ անհանգիստ;Ի՞նչ կար,այդ կապոցի մեջ,որի մասին Մինասը չէր ուզում խոսել;Ինչո՞ւ պետք է ոչ մեկին չասեր,որ այդ կապոցը իրեն Արամն է տվել;Երբ Մինասը հասավ տուն ցանկացավ կապոցը բացել, և դրա պարունակությունը տեսնել,բայց…
Դուռը թակեցին…Ոստիկանությունն էր…Մինասին ձերբակալեցին մեծաքանակ թմրանյութ մոտը պահելու մեղադրանքով;Մինասի պատմածներին,բացի հարազատներից, ոչ ոք չհավատաց;Նրան բանտարկեցին 4 տարով,բայց լավ պահվածքի համար 2 տարի հետո ազատեցին;Նա փնտրեց Արամին,բայց չգտավ;Հետագայում իմացավ նրա ինքնասպանության մասին,որի պատճառները այդպես էլ անհայտ մնացին;
3
Մանեն այգում նստած գիրք էր կարդում,երբ նրան մոտեցավ մի անծանոթ տղա;Նա նստեց Մանեի կողքին և փորձեց հետը ծանոթանալ;
-Դուք գիտե՞ք,որ շատ գեղեցիկ եք;
-Ոչ,-առանց զրուցակցին նայելու պատասխանեց Մանեն;
-Նաև շատ գոռոզ
-Միգուցե,-գրքի էջը թերթելով ասաց Մանեն;
Անծանոթը գրքից հեռացրեց Մանեի ձեռքը և այն իր ափի մեջ առավ;
-Ինչ փափուկ և նուրբ ձեռքեր ունեք;
Մանե շատ զարմացավ տղայի հանդգնության վրա;Նա ետ քաշեց ձեռքը՝ ապտակեց անծանոթին և փորձեց հեռանալ,բայց տղան ավելի ամուր բռնեց նրա ձեռքը;Մանեն փորձեց ձերբազատվել տղայի ձեռքերից,բայց չստացվեց:
-Ձեռքս բաց թո՛ղեք;
-Չեմ թողնի;
Այդ ժամանակ այգով անցնում էր Արամեն;Նա տեսավ լացակումած Մանեին,որը փորձում էր ազատվել ինչ-որ տղայի ձեռքերից;Արյունը խփեց Արամեի գլխին. Նա շուտափույթ մոտեցավ նրանց;
-Բաց թո՛ղ,աղջկան;
-Իսկ, եթե բաց չթողնեմ;
-Դե ուրեմն ստացի՛ր;
Անծանոթը գետնին փռվեց;Արամեն ճանապարհեց Մանեին մինչև տուն;Նրանք ոչ մի բառ չփոխանակեցին;Ամեն ինչ ասում էր Մանեի արցունքների միջից հոսող ակնածանքը և Արամեի զայրույթի միջից խոսող սերը;
Մոտենում էր ավարտական երեկույթի օրը;
Մանեն մտածում էր,թե ինչպես պետք է ներկայանա ավարտական երեկույթին;Դուռը թակեցին;Մանեն գնաց դուռը բացեց և տեսավ,որ ոչ ոք չկա;Նա շատ զարմացավ և երբ դուռը փակեց նորից թակեցին;Մանեն բացեց դուռը և նորից ոչ մեկին չտեսավ,բայց այս անգամ գետնին ինչ-որ փաթեթ գտավ,այն վերցրեց և տուն տարավ;Փաթեթը բացեց և այնտեղ տեսավ մի գեղեցիկ զգեստ և նամակ;
Նամակում գրված էր.
<<Դու այս զգեստով շատ գեղեցիկ կլինես;Խնդրում եմ հագի՛ր այն ավարտական երեկույթին;>>
Բայց այնտեղ գրված չէր թե ում կողմից է,այդ նվերը;Երեկույթին Մանեն այդ զգեստը չհագավ;Նա հագավ ճերմակ զգեստ,որով նա աղավնու էր նմանվում;Արամեն,տեսնելով Մանեին՝շփոթվեց;Մանեն,այդ տեսավ և շատ զարմացավ՝չհասկանալով դրա պատճառը;Արամեն մոտեցավ Մանեին և նրան հրավիրեց պարելու;Մանեն սիրով ընդունեց նրա առաջարկը;Նրանք սկսեցին պարել;Նրանց ամեն պտույտի ընթացքում նրանց հայացքում մի զգացմունք էր գլուխ բարձրացնում՝մեկ հարգանքը,մեկ հիասթափությունը, մեկ բարկությունը,մեկ էլ ամաչկոտության միջից խոսող մի անծանոթ զգացմունք Ինչ-որ շշուկներ էին գալիս հասնում նրանց ականջներին,որոնցից հասկացան միայն այսքանը.
-Ինչպե՞ս անվանել այս զույգի մեջ տեղի ունեցող զգացմունքը;
-Սե՞ր;
Իսկ նրանք ինքնամոռաց պարում էին՝մոռացած աշխարհի մեջ մի ամբողջ աշխարհ;
Հեղինակ՝ՎԻՈ
Տարիներ են անցել,բայց այսօրվա պես հիշում եմ մայիսյան այն ջինջ օրը,որը կարծես հրաժեշտի խոսքեր էր շշնջում բոլորի ականջներին,գուցե նրանից էր,որ այդ օրը շրջանավարտները հրաժեշտ էին տալիս դպրոցական կյանքին և թևակոխում նոր իրենց համար անծանոթ կյանք;
Այդ օրը երկիրը և երկինքը այնքան համահունչ էին,ինչպես այն դեռատի աղջիկը,որի սրտում սերն է ծլարձակել,բայց նա այդ չհասկանալով իր երազանքների հետ է համահունչ լինում;
Դպրոցի բակը գեղեցիկ զարդարված էր.Արևը վաղ էր դուրս եկել և մայրական գուրգուրանքով և ջերմությամբ նայում էր իր զավակներին՝չգիտակցելով,որ նրանք վաղուց արդեն երեխաներ չեն,այլ չափահաս երիտասարդներ,որոնցից
յուրաքանչյուրի համար ճակատագիրը յուրահատուկ անակնկալներ
է պատրաստել;
Արամեն տխուր էր.ինչ-որ գաղտնի անհանգստություն էր տիրել նրա մտքին,բայց նա անկարող էր դրա պատճառը պարզել,թեև մի բան լավ էր հասկանում,որ եթե մի օր Մանեին չտեսնի իր կյանքը լիարժեք լինել չէր կարող;Բայց ինչո՞ւ,չե որ Մանեն միայն նրա դասընկերուհին է,որի հետ սակայն երբեք չեն շփվել,միայն իրար տեսնելիս բարևել են և նույնիսկ չեն հետաքրքրվել միմյանց որպիսիությամբ,ապա ինչո՞ւ է նրան այդքան ցավ պատճառում Մանեին այլևս չտեսնելու միտքը;
Մանեն ուրախ էր դպրոցն ավարտելու կապակցությամբ,քանի որ նա պետք է ընդունվեր իր երազած ԲՈՒՀ-ը և մասնագիտանար իր նախընտրած մասնագիտության մեջ;Նա իր ուրախ տրամադրությունն էր կիսում դասընկերուհիների հետ՝զգալով ինչ-որ ծանր հայացք,որը կարծես փորձում էր իր մեջ կլանել նրան;Մանեն այդ հայացքի ուղղությամբ թեքվեց և տեսավ Արամեին տղաների հետ զրուցելիս;Նա շատ տխրեց,քանի որ Արամեն իրեն չեր նայում;Մանեն փորձեց հասկանալ՝ ինչո՞ւ է իրեն տխրություն պատճառում,այն փաստը որ Արամեն իրեն չնայեց;Պատասխան չգտնելով նա սթափվեց, և նորից ժպիտը ծաղկեց նրա դեմքին;
Սկսվեց միջոցառումը;Հնչեցին հրաժեշտի խոսքերը;Ղողանջեց վերջին զանգը;
Երեք օր էր անցել,ինչ Մանեի դասարանը ավարտել էր դպրոցը;Նրանք հավաքվել էին Արամեյենց տանը՝ քննարկելու ավարտելու կապակցությամբ կազմակերպած հավաքույթի հարցերը;
-Եկեք մեր հավաքույթը Լոռի ռեստորանային համալիրում նշենք;Շատ հարմարավետ վայր է,-ասաց Մարկը;
_Ինչ-որ մեկը դե՞մ է Մարկի մտքին,եթե այդպիսի մեկը կա թո՛ղ իր առաջարկը անի և մենք կքննարկենք,բայց ես նույնպես կողմ եմ Մարկի գաղափարին,-ասաց Արմենը;
-Իսկ ես կարծում եմ,որ ավելի հարմար կլինի Ջազ սրճարանը,- ժպտադեմ իր տարբերակը առաջարկեց Մանեն;
-Վա՜յ, Մանե,կլինի քո համեստ առաջարկները քեզ պահես,հասկանում ենք,որ չես կարող քեզ ճոխ վայրեր թույլ տալ՝ թմրամոլ հայրդ այդ հնարավորությունը չունի,-հեգնաբար պատասխանեց Մարկը՝ նախարարի տղան;
-Այդ ինչպե՞ս ես խոսում Մանեի հետ,Մարկ,հենց հիմա ներողություն խնդրի՛ր.նա իր տարբերակը առաջարկեց,որը մեզնից յուրաքանչյուրի իրավունքն է,ի դեպ ես էլ կցանկանայի,որպեսզի հավաքույթը լիներ Ջազում;-ասաց Արամեն ատելությամբ նայելով Մարկին;
-Լավ-լավ,ես մտադրություն չունեի ինչ-որ մեկին վիրավորելու,իսկ եթե վիրավորեցի՝ ներողություն եմ խնդրում,-ծաղրաբար պատասխանեց Մարկը խորհրդավոր հայացքով նայելով Արմենին,կարծես թե ուզում էր ինչ-որ բան հասկացնել նրան՝ մերթ ընդ մերթ նայելով նաև Արամի կողմը;
-Հիմա որտե՞ղ նշենք Ջազում թե Լոռիում,-հարցրեց Արմենը;
_Լոռիում,-ասաց Անին;
_Բոլորդ համաձա՞յն եք,-հարցրեց Արմենը նայելով շուրջը;
-Այո,- լսվեցին բավականաչափ ձայներ;
Պայմանավորվելուց հետո բոլորը ցրվեցին՝Մարկին թողնելով միայնակ իր մտածմունքների հետ միասին;
2
Մանեն Մարկենց տնից դուրս գալուց հետո անմիջապես ուղղվեց դեպի իրենց տուն տանող ճանապարհը;Ամբողջ ճանապարհը նա անցկացրեց մտորումների մեջ;Ինչո՞ւ նա ոչինչ չասաց Մարկի հանդուգն խոսքերից հետո,ինչո՞ւ չպաշտպանեց իր հորը,որը երբեք էլ թմրամոլ չէր եղել,այլ միայն նախասահմանության պատճառով ընկել է իր ընկերների կողմից պատրաստած ծուղակը,իսկ ի՞նչ էր փոխվելու Մարկին իր տեղը ցույց տալուց հետո;Իհարկե, ոչինչ,այլ ավելի կբարդանար իր վիճակը;Բոլորը իրենց ուշադրությունը կկենտրոնացնեին իր վրա,իսկ ինքը այդ չէր ուզենա;Չէր ցանկանա,որ իր վրա ծիծաղեին և խղճային;Ինչո՞ւ Մարկը այդպես ասաց,որ ինքը չի կարող իրեն ճոխ վայրեր թույլ տալ,չէ որ այսքան ժամանակ այնպիսի դեպք չի եղել,որ ինքը դասարանից ետ մնար՝իր հայրը դա թույլ չէր տա;Իսկ ինչո՞ւ չթողեց և հեռացավ,այդ հարցն էլ էր Մանեին շատ տանջում, և որի պատասխանը չէր կարողանում գտնել,իսկ եթե փորձեր պատասխանել ընդամենը մի բան կասեր՝հպարտությունս ինձ թույլ չտվեց;Մարկը այնքան չկար,որ իր ասածներից հետո նա թողներ ու հեռանար;
Մանեն հասավ տուն;Մորը պատմեց Մարկի ասածները և նաև այն,որ Արամեի ասելուց հետո, նա ներողություն խնդրեց իրենից;
-Իսկ դու ներեցի՞ր,աղջիկս,-հարցրեց մայրը;
-Իսկ դու ի՞նչ ես կարծում,մայրիկ,-հարցին հարցով պատասխանեց Մանեն;
-Իհարկե ոչ,իսկ ի՞նչ ասացիր Մարկին,-հարցրեց մայրը;
-Ոչինչ,ոչ մի բառ չասացի,բայց շատ եմ փոշմանում;Ես պետք է պաշտպանեի իմ հորը,-արտասվելով ասաց Մանեն;
-Ո՛չ,բալես,դու քեզ շատ ճիշտ ես պահել;Մեղավորներին են պաշտպանում,իսկ քո հայրը ոչ մի մեղք չի գործել,թերևս միայն այն անմեղ մեղքը,որ հավատացել է իր ընկերոջը և նրա խնդրանքը կատարելով ընկել ծուղակը,_Մանեին իր գիրկը առնելով ասաց մայրը;
-Բայց չէ ո՞ր ես կարող էի հեռանալ,-հարցրեց Մանեն;
-Դու ճիշտ ես վարվել,Մանես,թույլերն են փախչում,երբ ելք չեն գտնում որևէ իրադրությունից դուրս գալու համար,իսկ ինչպես գիտես փախչելը հեշտ է,-ասաց Ալլան՝Մանեի մայրը;
Ահա թե ինչ էր կատարվել իրականում;Մանեի հայրը կոշկակար էր, և քաղաքում շատ հարգված մարդ;Երեկոյան աշխատանքից վերադառնալիս՝ նա հանդիպում է իր մտերիմ ընկերոջը՝Արամին,որը շատ անհանգիստ էր, և ձեռքին կար ինչ-որ փոքրիկ կապոց;
-Ի՞նչ է պատահել, Արամ,ինչո՞ւ ես անհանգիստ,-հարցրեց Մինասը;
-Մինաս ջան քո օգնության կարիքը ունեմ,այս կապոցը տար ձեր տուն,հետո ես կգամ-կվերցնեմ,-անհանգիստ շարժումներով նա կապոցը մեկնեց Մինասին;
-Հարց չկա ընկերս,բայց գոնե ասա՛, ի՞նչ կա այս կապոցում,ի՞նչ է պատահել,-կապոցը ձեռքից վերցնելով հարցրեց Մինասը;
-Հիմա ժամանակ չկա,հետո կպատմեմ,-ասաց Արամը անընդհատ շուրջը նայելով;
-Իսկ ե՞րբ կպատմես,-հարցրեց Մինասը;
-Վաղը՝ երեկոյան կպատմեմ,միայն թե ոչ մեկին չասես,որ այդ կապոցը ես եմ քեզ տվել;
-Լավ,Արամ ջան;
Արամը գնաց,իսկ Մինասը ճանապարհը շարունակեց շատ անհանգիստ;Ի՞նչ կար,այդ կապոցի մեջ,որի մասին Մինասը չէր ուզում խոսել;Ինչո՞ւ պետք է ոչ մեկին չասեր,որ այդ կապոցը իրեն Արամն է տվել;Երբ Մինասը հասավ տուն ցանկացավ կապոցը բացել, և դրա պարունակությունը տեսնել,բայց…
Դուռը թակեցին…Ոստիկանությունն էր…Մինասին ձերբակալեցին մեծաքանակ թմրանյութ մոտը պահելու մեղադրանքով;Մինասի պատմածներին,բացի հարազատներից, ոչ ոք չհավատաց;Նրան բանտարկեցին 4 տարով,բայց լավ պահվածքի համար 2 տարի հետո ազատեցին;Նա փնտրեց Արամին,բայց չգտավ;Հետագայում իմացավ նրա ինքնասպանության մասին,որի պատճառները այդպես էլ անհայտ մնացին;
3
Մանեն այգում նստած գիրք էր կարդում,երբ նրան մոտեցավ մի անծանոթ տղա;Նա նստեց Մանեի կողքին և փորձեց հետը ծանոթանալ;
-Դուք գիտե՞ք,որ շատ գեղեցիկ եք;
-Ոչ,-առանց զրուցակցին նայելու պատասխանեց Մանեն;
-Նաև շատ գոռոզ
-Միգուցե,-գրքի էջը թերթելով ասաց Մանեն;
Անծանոթը գրքից հեռացրեց Մանեի ձեռքը և այն իր ափի մեջ առավ;
-Ինչ փափուկ և նուրբ ձեռքեր ունեք;
Մանե շատ զարմացավ տղայի հանդգնության վրա;Նա ետ քաշեց ձեռքը՝ ապտակեց անծանոթին և փորձեց հեռանալ,բայց տղան ավելի ամուր բռնեց նրա ձեռքը;Մանեն փորձեց ձերբազատվել տղայի ձեռքերից,բայց չստացվեց:
-Ձեռքս բաց թո՛ղեք;
-Չեմ թողնի;
Այդ ժամանակ այգով անցնում էր Արամեն;Նա տեսավ լացակումած Մանեին,որը փորձում էր ազատվել ինչ-որ տղայի ձեռքերից;Արյունը խփեց Արամեի գլխին. Նա շուտափույթ մոտեցավ նրանց;
-Բաց թո՛ղ,աղջկան;
-Իսկ, եթե բաց չթողնեմ;
-Դե ուրեմն ստացի՛ր;
Անծանոթը գետնին փռվեց;Արամեն ճանապարհեց Մանեին մինչև տուն;Նրանք ոչ մի բառ չփոխանակեցին;Ամեն ինչ ասում էր Մանեի արցունքների միջից հոսող ակնածանքը և Արամեի զայրույթի միջից խոսող սերը;
Մոտենում էր ավարտական երեկույթի օրը;
Մանեն մտածում էր,թե ինչպես պետք է ներկայանա ավարտական երեկույթին;Դուռը թակեցին;Մանեն գնաց դուռը բացեց և տեսավ,որ ոչ ոք չկա;Նա շատ զարմացավ և երբ դուռը փակեց նորից թակեցին;Մանեն բացեց դուռը և նորից ոչ մեկին չտեսավ,բայց այս անգամ գետնին ինչ-որ փաթեթ գտավ,այն վերցրեց և տուն տարավ;Փաթեթը բացեց և այնտեղ տեսավ մի գեղեցիկ զգեստ և նամակ;
Նամակում գրված էր.
<<Դու այս զգեստով շատ գեղեցիկ կլինես;Խնդրում եմ հագի՛ր այն ավարտական երեկույթին;>>
Բայց այնտեղ գրված չէր թե ում կողմից է,այդ նվերը;Երեկույթին Մանեն այդ զգեստը չհագավ;Նա հագավ ճերմակ զգեստ,որով նա աղավնու էր նմանվում;Արամեն,տեսնելով Մանեին՝շփոթվեց;Մանեն,այդ տեսավ և շատ զարմացավ՝չհասկանալով դրա պատճառը;Արամեն մոտեցավ Մանեին և նրան հրավիրեց պարելու;Մանեն սիրով ընդունեց նրա առաջարկը;Նրանք սկսեցին պարել;Նրանց ամեն պտույտի ընթացքում նրանց հայացքում մի զգացմունք էր գլուխ բարձրացնում՝մեկ հարգանքը,մեկ հիասթափությունը, մեկ բարկությունը,մեկ էլ ամաչկոտության միջից խոսող մի անծանոթ զգացմունք Ինչ-որ շշուկներ էին գալիս հասնում նրանց ականջներին,որոնցից հասկացան միայն այսքանը.
-Ինչպե՞ս անվանել այս զույգի մեջ տեղի ունեցող զգացմունքը;
-Սե՞ր;
Իսկ նրանք ինքնամոռաց պարում էին՝մոռացած աշխարհի մեջ մի ամբողջ աշխարհ;
Հեղինակ՝ՎԻՈ
Comment